این روزها، گرانترین آگهی به برنامه ورزشی ۹۰ تعلق دارد که هر ثانیه آن هشت میلیون و ۱۴۳ هزار و ۲۰۰ تومان قیمت دارد.
در هر دو نوع قرارداد یک و دو که در اداره کل بازرگانی وجود دارد، هزینه هر ثانیه رپورتاژ در یک برنامه بین ۶۰ تا ۷۰ درصد نرخ طبقه آن برنامه است. قیمت هر ثانیه حک آرم شرکتها در یک برنامه ۵۰ درصد نرخ طبقه آن است. قیمت دعوت به تماشای برنامهها بسته به قبل، بین یا بعد برنامه متفاوت است و بین ۸۰ درصد تا دو برابر نرخ طبقه برنامههاست. نرخ هر ثانیه زیرنویس در یک برنامه به اندازه نرخ طبقه همان برنامه است. قیمت آگهیهای بین برنامه، بین یک و نیم تا دو برابر نرخ طبقه همان برنامه است.
البته در اینجا موضوع دیگری نیز قابل توجه است و آن هم پخش برخی تبلیغات مضر است.
هر چند که اصل یکصد و هفتاد و پنجم قانون اساسی میگوید که در رسانههای گروهی (رادیو و تلویزیون) آزادی انتشارات و تبلیغات طبق موازین اسلامی باید تأمین شود اما قرار هم نیست تبلیغاتی که برای جامعه مضر است پخش شود.
سالهاست که صداوسیما با انتقاد مشابهی درباره مضر بودن برخی کالاهایی که تبلیغ میکند مواجه است. تبلیغاتی که اگر این سازمان بخواهد از آن چشم بپوشد باید فقط در بخش سیما از روزی 1 میلیارد تومان خداحافظی کند. از دیدگاه تبلیغات، کودکان طعمههایی عالی به شمار میروند. آنها زیاد تلویزیون نگاه میکنند، پول توجیبی زیادی خرج میکنند، با مادرهایشان به خرید میروند و برای خرید آخرین تولید خوراکی و یا دیگر اقلامی که دوست دارند، آنها را تحت فشار میگذارند. در اروپا به تدریج قوانین منع تبلیغات برای کودکان فراگیر میشود. مخالفان ادعا میکنند که کودکان هنوز تجربه لازم برای تمیز تبلیغات از برنامهسازی واقعی را ندارند.
«لارم مارن» مشاور عالی وزارت فرهنگ و سوئد میگوید: کودکان توان درک موضوع تبلیغات را ندارند و تبلیغاتچیها نیز از کودکی و ناپختگی آنها سوءاستفاده میکنند.
آمارها میگوید ۷۰ درصد کودکان از تبلیغات در نحوه رفتار خوب تاثیر میگیرند. ۶۰ درصد والدین از تمایل کودک به خرید اجناس تبلیغشده سخن گفتهاند.